İlk haftalar doğal olarak hiçbirşey anlamıyordum. Sadece biliyordum ki kısa bir süre sonra dünyamı aydınlatacak, beni anne yapacak, renkleri daha canlı görmemi sağlayacak bir meleğin hayatıma girip beni dünyanın en mutlu varlığı yapacağını. Bebeğimin ilk kalp atışını 6. haftamızda duymuştum. Dünyadaki hiç bir melodi böyle güzel çınlayamaz kulaklarımda, o ilk sesi asla unutamam ara ara duyarım uzaklara daldığımda.
12. haftamızda bebeğimizin ense kalınlığını ölçtürmek ve ikili testi yaptırmak için doktorumuzun yolunu tutmuştuk. O an bir korku düştü içime ya kötü birşey çıkarsa diye. Çok şükür test sonuçları gayet güzel çıktı. Bizim hınzırın keyfi de yerindeydi. Oyunlara karnımın içinde başlamış, mini minnacık ayaklarıyla kendini kesenin içinde bir aşağı bir yukarı ittirip kayıyordu :)
Düzenli olarak her ay kontrole gittik. Zaten iple çekiyorduk randevu günlerini. Bebeğimizi tek görebildiğimiz yer doktorumuzun odasıydı. 24. haftamızda şeker testi yaptırmak üzere hastanemizin yolunu tutmuştum başıma geleceklerden habersiz Aman allahım! Henüz evladım için çiğ tavuk yemedim ama şekerli suyu içtim. Böğğğğ :( Yazarken bile kötü oldum. Bu testi yaptıracak anne adaylarına tavsiyem, testi yaptırmaya giderken yanlarına limon almaları. Şekerli suyu içtikten sonra ağızda oluşan tadı bir nebzede olsa azaltıyor. Ben bilmediğim için yanımda götürmedim ama iş yerine gider gitmez yarım limonu hüpletmiştim ve öyle hendime gelmiştim. Sırada kan uyuşmazlığı testimiz vardı. Benim kanım negatif, eşimin kanı pozitif olduğu için bu testi yaptırmamız gerekiyordu. İlk kontrolümüzde bunu doktorumuza söylemiştik zaten. Test sonucuna göre ilk iğnemi olmuştum. Bebeğimin kan grubu pozitif olduğu için doğum sonrası da iğnemi oldum. Anne adayları bu konu gerçekten sizin için ve ikinci gebeliği düşünüyorsanız bebeğiniz için gerçekten önemli. Lütfen eşinizle kan uyuşmazlığınız varsa bunu lütfen doktorunuza bildirin. Bu konuyla ilgili detaylı bilgilere www.jinekolojivegebelik.com adresinden ulaşabilirsiniz.
Hmileliğim çok rahat geçti ilk 4 ay bulantılar haricinde. Göbüşümü gere gere çok şükür. Birde sıcaklar olmasaydı deymeyin keyfime. Vücut ısısının yanına bir de yaz aylarının aşırı sıcaklığı eklenince gerçekten de çekilmez çile oluyordu. Çarpar korkusuyla klimalardan uzak durmaya çalışsam da özellikle iş yerinde bu imkansız hale geliyordu. Doğum sonrası işe döneceğim diye de yıllık izinlerimi kullanmak istemiyordum. Tek arzum bir an evvel ramazan bayramının gelmesi ve kendimi yazlığımızın serin sularına bırakmaktı. Bayram tatilinde bol bol yüzdüm, yürüyüş yaptım, doya doya temiz havayı içime çektim ki oğlumda faydalansın diye. Sayılı gün çabuk geçti tabi tekrar işimizin başına döndik.
Bebek alışverişi, oda seçimi, bebek arabası, hastane odası süsleri, fotoğrafçı seçimi derken zaman sular seller gibi akıp geçti. Havuzlu Han'da, Ebebek'de, Hellobaby'de doğum yapmadığıma seviniyorum. Son güne kadar sokaklardaydım. ^9. Haftamızdaydım ve araba bile kullanıyrdum. İç karnım geniş olduğu için beni rahatsız eden bir göbüşüm olmadı. Çok rahat hareket edebiliyordum. Biraz fazla kilo almıştım (19kg) ama göze çok batmıyordu. Ben top gibi yuvarlanırım diye düşünüyordum :) 39. Haftamda kontrol için annemle doktorumun yolunu tutmuştuk (07.10.2013). Doktorum suyumun kalmadığını artık bebeği almamız gerektiğini söyledi. Şaşkınlık, sevinç ve üzüntüyü bir arada yaşamıştım o an. Normal doğumu beklerken epidural sezeryan ile bebeğime kavuşacaktım. Kontrolden çıktıktan sonra hemen kocacığımı aradım ve "yarın baba oluyorsn " diyerek durumu izah ettim. Babam Çanakkaledeydi ona haber verdik, fotoğrafçımızı aradık, yakınlarımıza haber verdik ve annemle kuaförün yolunu tuttuk :) Eee tabi sonraki gün büyük gündü annesi yavrusunu güzel karşılamalıydı :) Normalde bir gün sonra doğum yapacak birinin evde oturup, sakin bir zaman geçirip, son hazırlıklarını tamamlaması gerekir değil mi? Nerdeee biz annemle soluğu Balat'ta aldık.Tabi şöför gene ben :). Annemin bankadan arkadaşları toplanıyorlarmış onların yanına gittik. "yarın doğum yapacağım" dediğimde hepsinin ağzı açık kalmıştı. Karnımızı doyurup, biraz sohbet ettikten sonra müsade isteyip evimizin yolunu tuttuk. Doğum tarihi belli değil diye hediyeliklerimizde tarih yazmıyordu. Hemen etiketlere tarih ekledik ve başladık onları yapıştırmaya. Böyle böyle zaman birz daha ilerlemişti. Ama yinede dakikalar 1 ileri 2 geri gidiyormuş gibiydi. 9 ay bir çırpıda geçivermişbirkaç saat bir türlü geçmek bilmiyordu. bu sırada babam gelmişti onunla biraz sohbet derken haydi uyuyalım artık dedik. Nerdeee heycandan gözümüze uyku girmiyor, benim afacanda çıkacağını anlamış kıpır kıpır kıpırdıyor uyumamı dahada bir zorlaştırıyordu. Neyse bir ara dalmışım. 05.30'da ailemizin güneşini doğurmak için uyandım. Benimle birlikte herkes kalktı sabah 7 de hastanede olmamız gerekiyordu. Yeni aldığım elbisemi giydim, sade bir makyaj yaptım, oda süsleri, hediyelikler ve ikramlıklarımızı alıp hastanenin yolunu tuttuk.
Babaanneler, dedeler, teyzeler, enişteler, yakın dostlar ben doğuma gitmeden yanımdalardı. Güldük eğlendik bol bol fotoğraf çektirdik derken beni almaya geldiler. Güm güm güm!!!
Kalbim şuan o andaki gibi atıyor mutlu sona dakikalar kaldı...
Bundan sonrasını "Doğum Hikayem" başlığı altında okuyabilirsiniz.
Sevgiler,
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder